۹ دی روز به یادماندنی نسل من

• نیویورک، با یکی از ایرانی آمریکایی های جوانی که در کار ترجمه سخنان هیات ایرانی کمک می کرد، دوست شده بودم. آمریکا دانشجو بود، سال آخر، و یک همچین وقت هایی نظیر ایام مجمع عمومی، با سازمان ملل همکاری پاره وقت داشت که حق الترجمه ای بگیرد. آیا بدهند، آیا ندهند! پدرش ایرانی بود و مادرش آمریکایی، و فقط ۲ بار ایران آمده بود. هر ۲ بار ایام کودکی. گاهی که مجال حرف و حدیث، به درد دل می رسید، می دیدم چقدر درباره ایران و ایرانی، جمهوری اسلامی و انقلاب، شبهات اساسی و غیر اساسی دارد. اغلب چیزهایی که از ما می دانست، نارس بود و فقط بخشی از واقعیت. کال بود و اندکی از قیل و قال. با اینکه اخبار رسانه های ایرانی، حتی از نوع اصول گرایش را، مرتب دنبال می کرد و عاشق «گفت و شنود»های «حاج حسین» بود، اما پروپاگاندای آمریکا کجا و ۴ تا سایت و روزنامه ما کجا؟!

هم سخنی با این دوست مهربان و کاربلد، برایم مسجل کرد؛ ما اگر در داخل، ماهی یک بار هم یوم اللهی در قامت ۹ دی خلق کنیم، حالاحالاها دنیا ما را به فتنه ۸۸ و آن درگیری های کذایی می شناسد، نه حماسه حضور! رسانه و تبلیغات و برد خبر، جملگی دست دشمن است، پس ۹ دی را مثل آب خوردن، به نفع اغتشاش و سطل آشغال سوزی و آشوب عاشورا سانسور می کند و همان را به خورد مردم دنیا می دهد که می پسندد. حتی اگر آن مردم دنیا، «مرتضی»یی باشد که دیوار آپارتمان کوچک دانشجویی خود در نیویورک را با چند تصویر از سیدمرتضی آوینی پر کرده باشد.

آری! فعلا خیلی باید کار کنیم و بدویم، مگر مردم دنیا متوجه شوند فتنه هشتاد و اشک، یوم الله ۹ دی هم داشت!

روزی مرتضی گفت: «فتنه ۸۸ ظاهرا یکی دو سال بیشتر نبود، اما از منظر زهر پروپاگاندا، سال های سال، ایران را عقب انداخت، و سال های سال باید بدویم و شبهه زدایی کنیم و کار کنیم و فیلم بسازیم و مستند تولید کنیم و مقاله و قصه و رمان و فیلم نامه بنویسیم، بلکه دنیا بفهمد حقیقت ماجرای «ندا آقاسلطان» چه بود؟!»

با این همه، در محوطه بیرونی سالن مجمع عمومی، روز سخنرانی رئیس جمهور، وقتی که کارمان اندکی سبک شد، سینه به سینه، حرف ها زد مرتضی. مثلا گفت: «فقط در یک نمونه، شنیده ام سهم زنان ایرانی از واگن های مترو ۲ واگن در برابر ۸ واگن است، در حالی که نسبت زن و مرد ایرانی به لحاظ عدد، تقریبا مساوی است. باور می کنی در رسانه های آمریکا، آنجا که قصد، تخریب جمهوری اسلامی و زدن ملت ایران است، گاهی به واسطه این مسئله، جوک های رنگارنگ ساخته می شود؟!»

به شگفت آمدم از این همه تاثیر که رسانه می تواند در عقل و دل آدمی برجای گذارد. به مرتضی گفتم: «ظاهرا پروپاگاندا در غرب آنقدر قوی است که شنونده بخواهد هم نمی تواند عاقل باشد!» خندید!

به او گفتم: «در متروی ایران، خانم های ایرانی ۲ واگن اختصاصی دارند که ورود آقایان به این ۲ واگن ممنوع است، اما ۸ واگن دیگر، هرگز مختص آقایان نیست. هم زن می تواند سوار شود و هم مرد. حالا تو بگو که این احترام ویژه برای زنان ایرانی، تحسین دارد یا جوک؟!»

و حالا دوباره افتاده ام پای این دغدغه که برای نمایش این حسن، دقیقا چند سال باید کار کنیم و چقدر باید شبهه زدایی کنیم که دنیا درباره ما فقط جوک نشنود؟! این جوک زدایی اما کار آسان ماست؛ پروپاگاندایی که من در نیویورک به چشم خود دیدم، بیش از واگن متروی ایرانی، روی فلان سطل آشغال سوخته خیابان های مرکزی تهران در فتنه ۸۸ زوم کرده! روی آشوب، روی بلوای روز قدس، روی شعار «نه غزه، نه لبنان»، روی درگیری ۱۳ آبان، روی حلقوم سران فتنه که حرف از تجاوز و تعرض زدند و… هنوز هم روی تقلب!

یوم الله ۹ دی رسانه بین المللی اش کجاست که این همه را پاسخ دهد؟! در چنین منظومه ای، اصلا و اصولا جایگاه خودش کجاست؟! مگر نه این است که به مدد پروپاگاندا، دنیا فتنه ۸۸ را هرگز به یوم الله ۹ دی ختم نکرده؟!

***

از نیویورک به تهران برگردیم. در داخل، البته که یوم الله ۹ دی، زلزله فتنه را جمع کرد، اما یادمان نرود هنوز هم پس لرزه های خارجی فتنه، خوراک مردم دنیاست. این را با کدام ۹ دی باید علاج کرد؟! ۹ دی در داخل، کف خیابان بود، اما جای ۹ دی در خارج، کف رسانه هاست، که البته نیست! نداریم! دست ما نیست! به ما نمی دهند!

نگذرد خدا از تقصیرات سران فتنه. نگذرد خدا از تقصیرات آقازاده ها. گیرم به حکم محاربه محکوم شوند، علاج این همه زخم که بر آبروی نظام مقدس، مقتدر و مظلوم ۳۰۰ هزار شهید ما زدند، چه می شود؟! تیمار این درد را چگونه از ایشان مطالبه کنیم که آبروی رفته بازگردد به جوی؟!

یک وقت هست که به جای «دادگاه»، «آه» باید محاکمه کند آدمی را. آهی که هم در «الله» و هم در «خلق الله» مستتر است و عاقبت روزی کشیده خواهد شد. گریبان عده ای را فقط باید «آه شهدا» بگیرد که این چنین مخدوش کردند وجهه نظام را. محکمه قوه قضا مگر تا کجا می تواند عدالت را اجرا کند؟! و بر فرض، غایت عدل بر سران فتنه جاری شد، چه باید کرد ترمیم این همه زخم را؟!

مصاف ما با دشمن، همین طوری هم مصاف نابرابری است. سران فتنه اما تا می شد خوراک دادند به دشمن، در این مصاف نابرابر. کدام محکمه از پس تقاص چنین رذالتی برمی آید؟! این وسط ابله، یقینا آن کوته فکری است که برای سران فتنه، حق نامزدی در انتخابات قائل است، چرا که هنوز محاکمه نشده اند!!

***

چهارشنبه ۹ دی مظلوم ۸۸ خط بطلانی بود بر بسیاری ادعاها. لااقل در داخل، بسی پررنگ کشیده شد این خط بطلان، که تقلب، توهم است و تعرض، تهمت و نامه سرگشاده، بی معرفتی… بدتر از بی بصیرتی!

بعضی فکر می کنند؛ پروپاگاندای غرب، بیش از آنکه «حقیقت» باشد، «واقعیت» است، اما باورم آمده؛ پروپاگاندا بیش از آنکه «واقعیت» باشد، «دروغ» است. پروپاگاندا بیش از آنکه حقیقت باشد، نه واقعیت، بلکه دروغ است. و متاثر از همین دروغ، خدا گاهی ملموس به صحنه می آید، و عینا دست قدرت خود را نشان می دهد تا مصاف ما با دشمن، خیلی هم نابرابر نباشد.

دیروز BBC از تهمت سران فتنه مبنی بر تعرض، سرمست و کیفور شده بود، امروز اما پروپاگاندا هم قادر نیست گند وحشتناک رسانه دولتی انگلیس را سانسور کند.

یوم الله ۹ دی نشان داد خداوند از هر فتنه ای، حتی «فتنه پروپاگاندا» بالاتر است. قبل از ۹ دی هم پروپاگاندا بود. آن همه رسانه و آن همه خبر و آن همه هیاهو و آن همه دروغ و آن همه جنگ نرم و آن همه خانم کلینتون و آن همه ملک عبدالله و آن همه علی عبدالله صالح و آن همه نتانیاهو و آن همه تبلیغ شوم و آن همه فضای سایبر و آن همه فیس بوک و آن همه مسجد ضرار و حتی آن همه «الله اکبر»، دست به دست جمله فتنه گران داده بود تا فتنه ۸۸ هرگز به روزی مثل ۹ دی نرسد.

فتنه اگر می خواست به ۹ دی برسد، که دیگر فتنه نبود! فتنه اما به ۹ دی رسید. خداوند منان «کربلای ۴ و ۵»، دی ماه سال ۶۵ اینگونه اعجاز نکرد که دی ماه ۸۸ رخ نشان داد. سال ۸۸ باز هم «در زمستان، بهاران آمد». مرتضی! اگر پروپاگاندا از ۹ دی قوی تر بود، شک نکن مچ فتنه، تقویم را می خواباند. به این فکر کن؛ اگر یوم الله ۹ دی نبود، چه می شد؟! سئوال هایت، «مسئله» می شد شاید!

***

سلام پایتخت زمانی بصیرت. سلام روز من. سلام زیباترین چهارشنبه تاریخ. سلام ۹ دی… که هنوز صورت پروپاگاندا از سیلی حماسی تو سرخ است. چه خوب از حلقوم ما رسانه ساختی. در خیابان های منتهی به میدان انقلاب، چه خوب جایی معجزه خدا شدی… فاصله ای با «بیت» نبود؛ حتما زنده شنید قافیه های ما را «آقا». حتما زنده دید قیافه های ما را «سیدعلی».

حسین قدیانی...وطن امروز/ ۶ دی ۱۳۹۱