سر مقاله شماره 119

پیش نوشت مخصوص مدیر مسئول محترم : اگه چاپ نکنی این مطلبو خودم میام شیراز میکشمت (متاثر از فیلم خیلی خفنگ saw)

------------------------------------------------------

چند ترم پیش که جوان تر بودم و پر انرژی ؛ خیلی دلم میخواست کولاک کنم ، تخلیه انرژی آنهم از نوع بچه مثبتیش را داشته باشم و به قول جوان های امروزی بترکانم . اما نمیدانم چه شد که ترکاندنمان . ترم دو همین دانشگاهی که اسمش را گذاشته اند پیام نور بودم . ایده از سر و کولم بالا میرفت . یهویی و از روی بچگی و نافهمی و نادانی ایده نشریه الکترونیک را مطرح کردم و چه دل خرمی داشتم !

ایده ام آنقدر در میان کاغذ بازی های مسئولین استانی پیام نور این طرف و آنطرف شد که تکه ای از آن هم نماند و آخر سر پرونده ایده ام را که حال تار انکبوتی گوشه چپش سکنی گزیده را با تمام دل پرم از بالا و پایین این چند پاره آجر بستم . نشریه الکترونیک کولاک نبود اما در فضای بی پولی دانشگاهمان فرصتی بود برای دیده شدن و کمتر هزینه کردن .

صد حیف . متاسفم برای تفکرات برخی از بالا سری ها که حاضرند سالی هزار و اندی درخت را به بهانه چاپ نشریه قتل عام کنند و فرزندان آینده ما را با سرفه های پیاپی میزبان ؛ متاسفم . و حاضر نیستند اندکی تفکرات کهنه خود را همگام تگنولوژی کنند یا که نه ! لا اقل اندکی دست بجنبانند و چرخه اعطای مجوز را چرخه بی پایان نسازند !!!

ما نسل جدیدی های سر از خاک در آورده ، خوب میدانیم نور چه نعمتی است . میدانیم pdf را اینگونه نمینویسند و اینگونه میخوانند . pdf‌ را من با دات قبلش دوست دارم . اینگونه "  .pdf" و نشریه الکترونیک ما هم جز فایلی پی دی اف چیزی نبود .

بی سوادی . بلی . بی سوادی . بی سوادی مانع پیشرفت ما و مسلما موجبات قطع درختانی بیشتر جهت تهیه کاغذ مجلات میشود . با سوادی بازی ریاضی و دو دو تا چهار تا و اشتباه دیکته من را گرفتن نیست . با سوادی عقب نماندن از قافله زمان و تغییر تکنولوژیست . وای بر احوال بی سوادان سواد دوست مسئول . وای .

--------------------------

پی نویسه : دات یعنی نقطه و جالب است بدانید تمامی نشریات و کتب دنیا در حال الکترونیک شدن هستند و فروش امسال بزرگترین فروشگاه اینترنتی کتاب دنیا (آمازون) در بخش دیجیتال بیشتر از بخش کاغذی بوده است و پدیده نشریات الکترونیک آنهم بصورت پی دی اف آنقدر ها هم که مسئولان ما برای مجوز دادن گنده اش کرده اند سخت نیست . شاید آن یک سال و اندی که ما را برای گرفتن مجوز هی به شیراز کشاندند را میتوانستیم صرف خیلی کارهای فرهنگی بزرگتری بکنیم . حیف که بچه بودیم و فکر میکردیم مسئولان بالا سری امان در حرکت به سوی جلو از ما مشتاق ترند و جالب تر است بدانید که مسئولین دانشگاه ما (منظور مستقیم ریاست دانشگاه است) به قدری با ما سرد برخورد کرد که دلمان میخواست کتمان را در آن هوای سرد به تن میکشیدیم . و جالب تر از همه آن است که بدانید ریاست محترم دانشگاه در حرکتی انقلابی کتاب راهنمای دانشجویان دانشگاه را که هر سال به سال اولی ها به عنوان راهنما میدهند را قبول ندارند و جالب تر از جالب تر است که بدانید که ریاست محترم دانشگاه که ما منکر هیچکدام از کارهای خوبشان نیستیم و از ایشان به حدی ممنون و سپاسگذاریم که حد و اندازه ندارد ؛ در ترم گذشته فرمودند : "من این آیین نامه نشریات رو قبول ندارم" و خیلی خوب است که اینجا ذکر کنیم آیین نامه نشریات دانشجویی همان آیین نامه نشریات دانشجوییست که تمامی مسئولین ادارات کشور قبول دارند . وا حیرتا !!!!